Από 94fm.gr - Του Τάσου Τατάρογλου - Και το όνομα αυτής Έμιλυ Μέρφι. Η επικεφαλής της Διοίκησης Γενικών Υπηρεσιών (ΔΓΥ) στις ΗΠΑ έχει γίνει το πρόσωπο των ημερών, αφού είναι το πρόσωπο που πρέπει να αποφανθεί αν κέρδισε ή όχι ο Μπάϊντεν, προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία μετάβασης της προεδρίας από τον Τραμπ στον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ.

Βέβαια, στις 14 Δεκεμβρίου, θα συγκληθεί έτσι και αλλιώς το Κολλέγιο των Εκλεκτόρων για να ψηφίσει τον επόμενο πρόεδρο και εκεί ο Μπάιντεν έχει εξασφαλίσει ήδη 306 εκλέκτορες, ενώ χρειάζεται μόλις 270.

Ωστόσο εάν η Έμιλυ Μέρφι αποφανθεί ότι η Μπάϊντεν κέρδισε, η διαδικασία μετάβασης θα ξεκινήσει άμεσα. Αλλιώς στις ΗΠΑ, θα πρέπει να περιμένουν την 14η Δεκεμβρίου…

Πίσω στο 2000

Η κακή αρχή για την εκλογική διαδικασία στις ΗΠΑ, στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, έγινε στην εκλογική αναμέτρηση του 2000.

Αντιμέτωποι ο Δημοκρατικός Αλ Γκόρ και ο Ρεπουπλικάνος Τζορτζ Μπους ο νεώτερος και όλα παίχτηκαν στην πολιτεία της Φλόριντα, όπου όποιος την κέρδιζε, εκλεγόταν και Πρόεδρος. Στην πρώτη καταμέτρηση ο Τζορτζ Μπους επικρατεί του Αλ Γκορ για μόλις 537 ψήφους διαφορά. Απαραίτητη σημείωση: Κυβερνήτης της Φλόριντα ήταν ο αδελφός του Τζορτζ Μπους, Τζεμπ, γεγονός που προκάλεσε αρκετά σχόλια στον διεθνή τύπο σχετικά με την αξιοπιστία του αποτελέσματος.

Ακόμη και έτσι όμως ο Γκορ προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντα, ζητώντας επανακαταμέτρηση των ψήφων, η οποία έγινε και έφερε τον Μπους μπροστά μόλις με 154 ψήφους! Το ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντα προγραμμάτισε νέα επανακαταμέτρηση η οποία δεν έγινε ποτέ. Ο Μπους είχε ασκήσει έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας το οποίο διέταξε να σταματήσει η δεύτερη επανακαταμέτρηση, με αποτέλεσμα να ανακηρυχτεί Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος.

Η διαδικασία

Η διαδικασία καταμέτρησης αλλά και ψηφοφορίας στις ΗΠΑ το 2000, είχε σημαντικά προβλήματα. Στη Φλόριντα τα ψηφοδέλτια ήταν κάρτες και δίπλα στο όνομα του υποψηφίου χρειαζόταν να τρυπηθούν ώστε να πραγματοποιήσουν την καταμέτρηση των διάτρητων ψηφοδελτίων οι υπολογιστές!

Υπήρξαν παράπονα ότι δεν ήταν εύκολο να τρυπήσει την κάρτα εκεί που κάποιος ήθελε. Άλλοι σημείωναν ότι το τρύπημα γινόταν κατά προσέγγιση με αποτέλεσμα οι υπολογιστές να προσμετρούν τις ψήφους σ άλλον υποψήφιο, απ’ αυτόν που πραγματικά είχε επιλέξει ο ψηφοφόρος.

Γενικά η διαδικασία προκάλεσε τα ειρωνικά σχόλια του Διεθνούς Τύπου για την εκλογική διαδικασία μίας χώρας, που θέλει να αυτοαποκαλείται «κοιτίδα της ελευθερίας».

Και φτάνουμε στο 2020

Από τότε έγιναν αρκετά βήματα έτσι ώστε να μην ρεζιλευτούν ξανά στις ΗΠΑ με τις εκλογικές διαδικασίες. Όμως ακόμη και σήμερα το σύστημα έχει δομικά προβλήματα. Οι ευρωπαίοι πολλές φορές παραξενεύονται με τον τρόπο που γίνονται οι εκλογές στις ΗΠΑ – και αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι η χώρα είναι Ομοσπονδία, οπότε εκ των πραγμάτων υπάρχει μία πιο χαλαρή κεντρική κυβέρνηση και ισχυρές πολιτείες: Και η Γερμανία έχει Ομοσπονδιακό σύστημα με τα κρατίδια της, όμως όλα πηγαίνουν ρολόϊ στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Αυτό ακριβώς το γεγονός ήταν το βούτυρο στο ψωμί του Τραμπ και των οπαδών του ανά τον πλανήτη. Εάν κέρδιζε, όλα θα ήταν μια χαρά. Εάν έχανε, όπως και έγινε, θα τα έριχνε όλα στην κακή εκλογική διαδικασία και θα έκανε λόγο για «κλοπή» για «νοθεία» κτλ, όπως και… έκανε.

Εξάλλου ο Δημοκρατικός Γερουσιαστής Μπέρνι Σαντερς, υποψήφιος μέχρι την τελευταία στιγμή για να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών, όπου το έχασε από τον Μπάιντεν, το είχε προβλέψει μέρες πριν τις εκλογές (σε τηλεοπτική συνέντευξη στα μέσα Οκτωβρίου) με απόλυτη ακρίβεια:

Οι Δημοκρατικοί είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιήσουν επιστολικές ψήφους, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί τις δια ζώσης”, είπε αρχικά ο Σάντερς και συνέχισε: “Είναι πιθανό οι πρώτες ψήφοι που θα καταμετρηθούν να είναι αυτών που πήγαν να ψηφίσουν κι εδώ είναι ο φόβος κι ελπίζω όλοι να το ακούσουν: Ενδέχεται ο Τραμπ να κερδίζει σε πολλές πολιτείες το βράδυ στο τέλος των εκλογών, να βγει στην τηλεόραση και να πει: “Σας ευχαριστώ που με εκλέξατε ξανά. Έληξε. Καλή σας μέρα”. Και την άλλη μέρα να αρχίσουν όλες αυτές οι επιστολικές ψήφοι να καταμετρούνται και τελικά να αποδειχτεί πως ο Μπάιντεν ήταν ο νικητής. Εκεί θα βγει ο Τραμπ και θα πει “Είδατε; Σας το είπα ότι όλο αυτό είναι μία απατεωνιά. Σας το είπα ότι αυτές οι ψήφοι είναι μαγειρεμένες. Δεν εγκαταλείπω τον Λευκό Οίκο”. Ακριβώς έτσι!

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Όμως, νερό στο μύλο του Τράμπ, έριξε και κάτι άλλο: Ο ρόλος των ΜΜΕ στη χώρα, σε συνδυασμό με την έμφυτη, θα λέγαμε, απέχθεια που έχει η πλειοψηφία για το κράτος και τις υπηρεσίες του. Οι Αμερικανοί έχουν παράδοση στο να εκφράζουν την «ελευθερία» τους απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να τους την στερήσει – και κάτι τέτοιο για πολλούς είναι ένα «υδροκέφαλο, υπεσυγκεντρωτικό κράτος».

Σε οποιαδήποτε χώρα της Δυτικής Ευρώπης, τα εκλογικά αποτελέσματα ανακοινώνονται από το Υπουργείο Εσωτερικών και… τέλος. Δεν υπάρχουν αμφισβητήσεις και όποιος διαφωνεί (κυρίως υποψήφιοι βουλευτές και σχεδόν ποτέ κόμματα), οι διαδικασίες είναι ξεκάθαρες με ενστάσεις στα εκλογοδικεία κ.τ.λ.

Στις ΗΠΑ όμως, για μία ακόμη φορά όλοι γίναμε θεατές του ρόλου των μεγάλων ΜΜΕ: «Το CNN δίνει την Τζόρτζια εδώ. Το Fox δίνει την Νεβάδα εκεί» κ.ο.κ. Και το ερώτημα είναι ξεκάθαρο: Μα είναι δυνατόν να δίνουν τα αποτελέσματα των εκλογών τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα; Που είναι το Αμερικανικό Υπουργείο Εσωτερικών;

Το Αμερικανικό Υπουργείο Εσωτερικών υπάρχει. Όπως και οι τοπικές Επιτροπές των Ψηφολεκτών. Σε πολλές περιπτώσεις όμως δεν έχουν τα μέσα για μία γρήγορη καταμέτρηση – ειδικά αν υπάρχουν πολλές επιστολικές ψήφοι ή σε περιπτώσεις όπως στην Φλόριντα το 2000, με τα ψηφοδέλτια… καρτέλες με τις τρύπες.

Όπως είπαμε οι Αμερικανοί δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τους κρατικούς θεσμούς. Με αποτέλεσμα αυτοί να πάσχουν και να έχουν ελλείψεις. Και εδώ έρχεται ο ρόλος των ιδιωτικών ΜΜΕ να καλύψουν αυτό το κενό με την δική τους πληροφόρηση και εκτίμηση.

Όταν όμως κάποιος καχύποπτος οπαδός του Τραμπ ακούει ένα μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο, που ήταν απέναντι στον απερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ όλη την τετραετία, να «δίνει» την τάδε πολιτεία στον Μπάιντεν, η καχυποψία εκρήγνυται.

Η ανάλογη ανακοίνωση των κρατικών φορέων, έρχεται απλά να επιβεβαιώσει την πεποίθηση του ότι κάποιο «σκοτεινό σχέδιο που έστησαν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα» – εχθροί του Τραμπ, ακολουθήθηκε πιστά από «τις διαβρωμένες κρατικές άθλιες υπηρεσίες».

Σε αυτό λοιπόν το σκηνικό, ας επανέλθουμε στην δύσμοιρη Έμιλυ Μέρφι. Που και φανατική οπαδός του Τραμπ να μην είναι, καλείται ως η αρμόδια κρατική λειτουργός να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, στο σκηνικό που μόλις περιγράψαμε. Ποιος θα ήθελε άραγε να είναι στη θέση της;